Τρίτη 5 Απριλίου 2016

Ο Ρούλης ο μικρός νεραϊδούλης και το ριζότο των εξωγήινων σπαραγγιών

          


            Ο Ρούλης ο μικρός νεραϊδούλης, παρά τα μόλις 1253 χρόνια του (που είναι πολύ λίγα στον νεραϊδόκοσμο), είχε καταφέρει να γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο. Είχε βλέπετε μια πολύ σημαντική αποστολή να φέρει εις πέρας, η οποία απαιτούσε συχνά, σχεδόν καθημερινά ταξίδια εκτός της νεραϊδοχώρας του. Κάθε μικρός νεραϊδούλης και νεραϊδούλα, μόλις τελείωναν τον σχολείο και έπαιρναν το απολυτήριό τους, αποκτούσαν το πρώτο τους μαγικό ραβδάκι, και αποφάσιζαν πώς θα το χρησιμοποιήσουν ώστε να βοηθήσουν τους ανθρώπους ή τα ζώα ή τα φυτά, ολόκληρο τον πλανήτη Γη δηλαδή.
Με λίγα λόγια αποφάσιζαν το επάγγελμά τους. Άλλος είχε ως αποστολή να βοηθάει τους καλλιτέχνες που έχουν άγχος όταν βγαίνουν στη σκηνή, οπότε κάθε φορά που ένας ηθοποιός ξεχνούσε τα λόγια του ή ένας τραγουδιστής φάλτσαρε, έβγαζε το ραβδάκι του και με μια κίνηση τους έκανε να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και να είναι τόσο καταπληκτικοί, που οι θεατές να τους χειροκροτούν με ενθουσιασμό για ώρα! Άλλος, χρησιμοποιούσε το μαγικό ραβδί του για να ρίξει δροσερό νεράκι στις γλάστρες που οι άνθρωποι ξεχνούσαν να ποτίσουν, όταν είχαν πολύ δουλειά ή έφευγαν σε ταξίδι. Άλλος, για να φτιάχνει μικρά σπιτάκια στα αδέσποτα σκυλάκια και γατάκια που δεν είχαν που να κοιμηθούν τα κρύα και βροχερά βράδια. 
              Ο Ρούλης όμως, που του άρεσε πολύ η μαγειρική και ήθελε πάντα να δοκιμάζει νέες γεύσεις, αποφάσισε ότι η αποστολή του θα ήταν, να φροντίζει πάντα το φαγητό των ανθρώπων να είναι πεντανόστιμο! Αυτή η αποστολή όπως καταλαβαίνετε είναι πολύ δύσκολη. Κάθε μέρα ο Ρούλης πήγαινε από σπίτι σε σπίτι και δοκίμαζε όλα τα φαγητά, που έφτιαχναν οι άνθρωποι. Έβγαζε το μαγικό ραβδάκι του, το μεταμόρφωνε σε κουτάλι και… σλούρπ, δοκίμαζε μια μπουκιά! Έτσι και διαπίστωνε ότι κάτι λείπει από το φαγητό, αμέσως έβγαζε το ραβδάκι του και το πρόσθετε, με αποτέλεσμα το φαγητό να είναι πάντα γευστικό και οι άνθρωποι να κάθονται αγαπημένοι γύρω από το οικογενειακό τραπέζι και να απολαμβάνουν ευχαριστημένοι το νόστιμο φαγητό τους!




              Έτσι ο Ρούλης είχε δοκιμάσει όλες τις γεύσεις του κόσμου, καθώς ταξιδεύοντας από χώρα σε χώρα, οι άνθρωποι έτρωγαν εντελώς διαφορετικά πράγματα. Είχε φάει όλα τα λαχανικά, τα μυρωδικά και τα μπαχαρικά, όλα τα ψάρια, όλα τα κρεατικά και πουλερικά, όλα τα ζυμαρικά και όλα τα φρούτα! Και όλα του άρεσαν πολύ! Σιγά σιγά όμως, άρχισε να βαριέται, είχαν ήδη περάσει τόσα χρόνια που έκανε αυτή τη δουλειά και δεν είχε κάτι άλλο να δοκιμάσει! Είχε φτιάξει όλες τις συνταγές και ήξερε όλους τους συνδυασμούς των τροφών και των μπαχαρικών. Πόσο θα ήθελε να δοκιμάσει και πάλι κάτι καινούριο!
        Μια μέρα, ο Ρούλης βρέθηκε σε μια μεγάλη έπαυλη κάπου στη Βόρεια Αμερική. Πέρασε πετώντας τον μεγάλο καταπράσινο κήπο και μπήκε μέσα στο σπίτι. Όλα ήταν καθαρά και τακτοποιημένα στο μεγάλο σαλόνι, όμως ο Ρούλης έψαξε αμέσως να βρει την κουζίνα, για να δει μήπως υπήρχε τίποτα μαγειρεμένο, ώστε να διορθώσει με το ραβδάκι του τις ατέλειες. Πράγματι, μια ευχάριστη μυρωδιά άρχισε να τον κατευθύνει προς το βάθος του σαλονιού, ώσπου τελικά κατέληξε να ανακαλύψει τη μεγάλη φωτεινή κουζίνα. Κοίταξε γύρω γύρω προσεκτικά, μέχρι που είδε ένα μεγάλο τηγάνι στο μάτι της κουζίνας. Πέταξε γρήγορα προς εκεί, έβγαλε το ραβδάκι του, το μεταμόρφωσε σε κουτάλι και δοκίμασε. Και τότε, ο Ρούλης θόλωσε από την υπέροχη γεύση αυτού του φαγητού! Το πρόσωπό του φωτίστηκε, τα μάτια του γούρλωσαν κι ένα χαμόγελο ευχαρίστησης ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του. «Τι θεσπέσιο φαγητό είναι αυτό!» σκέφτηκε. «Δεν έχω ξαναφάει ποτέ κάτι τέτοιο! Μα, τι είναι; Αναγνωρίζω ότι είναι ένα ριζότο, έχει μέσα και γιαούρτι και παρμεζάνα και κρεμμύδι και λευκό κρασί…μα τι είναι αυτό το υπέροχο πράσινο λαχανικό; Σίγουρα, δεν μπορεί να υπάρχει στη Γη κάτι τέτοιο και να μην το έχω ανακαλύψει!»
         Ο Ρούλης τόσο είχε θαμπωθεί από το υπέροχο αυτό ριζότο, που δεν άκουσε τα βήματα της κυρίας του σπιτιού από πίσω του.
- «Ποιος είσαι εσύ;» ρώτησε κάπως φοβισμένη η κυρία.
- «Εεε, είμαι ο Ρούλης ο μικρός νεραϊδούλης», είπε σαστισμένος ο Ρούλης.
- «Ένας νεραϊδούλης; Και τι γυρεύεις εδώ;»
- «Πηγαίνω από σπίτι σε σπίτι για να βοηθάω τους ανθρώπους να κάνουν νόστιμο το φαγητό τους. Όμως αυτό που δοκίμασα τώρα, δεν θέλει καμία απολύτως αλλαγή. Είναι το πιο υπέροχο φαγητό που έχω ποτέ δοκιμάσει!»
- «Ω, σ΄ευχαριστώ πολύ Ρούλη», είπε κολακευμένη η κυρία.
- «Όμως, σας παρακαλώ, πείτε μου, τι είναι αυτό το λαχανικό που υπάρχει μέσα στο ριζότο; Πού φυτρώνει; Που μπορώ να το βρω;», ρώτησε με ανυπομονεσία ο Ρούλης.
- «Λέγεται σπαράγγι. Και μου το έφερε ο άντρας μου, που είναι αστροναύτης, από έναν μακρινό πλανήτη σε έναν άλλο γαλαξία, που λέγεται Σπαραγγάρης. Οι Σπαραγγαριανοί συμπάθησαν πολύ τον άντρα που και του έδωσαν αυτό το νόστιμο ζαρζαβατικό σαν δώρο. Ο άντρας μου δεν ήξερε αν τρώγεται, εγώ όμως είπα να δοκιμάσω να το μαγειρέψω! Δυστυχώς δεν υπάρχει στη Γη. Και είναι πολύ δύσκολο να φτάσεις εκεί. Αν θέλεις όμως μπορείς να κάτσεις να δειπνίσεις μαζί μας, αφού σου άρεσε τόσο πολύ το ριζότο αυτό με τα σπαράγγια!|
«Το ήξερα ότι αποκλείεται να υπάρχει στη Γη τούτο το μαγικό υλικό!», σκέφτηκε ο Ρούλης και αρνήθηκε ευγενικά στην κυρία του σπιτιού, λέγοντας ότι έχει πολύ δουλειά και πρέπει να φύγει.



             Ο Ρούλης δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτε άλλο εκτός από το υπέροχο αυτό φαγητό που δοκίμασε. Τίποτα πια δεν είχε σημασία για εκείνον, παρά μόνο να βρει αυτά τα πεντανόστιμα σπαράγγια και να τα φέρει στη Γη. Οι άνθρωποι έπρεπε να τα δοκιμάσουν και να τα χρησιμοποιήσουν στη διατροφή τους! Αποφασισμένος λοιπόν να προσφέρει στην ανθρωπότητα αυτό το υπέροχο δώρο, παράτησε την αποστολή του και επέστρεψε γρήγορα στη νεραϊδοχώρα του, ώστε να συμβουλευτεί τη σοφή νεράιδα Μπρέλα για το πώς να φτάσει στον πλανήτη Σπαραγγάρη.
- «Σοφή Μπρέλα πρέπει οπωσδήποτε να πάω στον πλανήτη Σπαραγγάρη για να φέρω πίσω στη Γη ένα λαχταριστό λαχανικό που λέγεται σπαράγγι», είπε ο Ρούλης. «Μα δεν ξέρω πώς να φτάσω σ αυτό το τόσο μακρινό μέρος! Σε παρακαλώ βοήθησέ με».
- «Χμμμ… Αφού ο σκοπός σου είναι ευγενικός και καλός, φυσικά και θα σε βοηθήσω μικρέ μου Ρούλη. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να ταξιδέψεις στο διάστημα και να φτάσεις στον μακρινό αυτό πλανήτη. Μέσα σε μια μαγική σαπουνόσφουσκα!»



               Έτσι η σοφή νεράιδα Μπρέλα, βοήθησε τον Ρούλη να βολευτεί μέσα σε μία μεγάλη σαπουνόφουσκα. Στη συνέχεια είπε μερικά μαγικά λόγια και με το μεγάλο χρυσαφένιο ραβδί της ακούμπησε απαλά τη σαπουνόφουσκα. Και τότε η σαπουνόφουσκα στην οποία επέβαινε ο Ρούλης άρχισε να κουνιέται ακολουθώντας μια περίεργη πορεία. Βγήκε από το παράθυρο του σπιτιού της σοφής νεράιδας Μπρέλας, πέρασε το μεγάλο λιμάνι, το καταπράσινο δάσος με τους τρεις ορμητικούς ποταμούς κι άρχισε να ανεβαίνει προς τον ουρανό. Διέσχισε τα μεγάλα λευκά σύννεφα και συνέχιζε να ανεβαίνει συναντώντας όλα τα χρώματα του ουρανού, από απαλό γαλάζιο μέχρι το πιο βαθύ μπλε, μέχρι που κάποια στιγμή έφτασε στο τέλος του ουρανού και βρήκε μια μεγάλη γυάλινη πόρτα. Ο Ρούλης χρησιμοποίησε το ραβδάκι του και τότε η γυάλινη πόρτα άνοιξε και η σαπουνόφουσκα βρέθηκε πια στο διάστημα!
            Όλα ήταν τόσο διαφορετικά! Η σαπουνόφουσκα ταξίδευε μέσα στην απόλυτη σιωπή, σε έναν μαύρο ουρανό, που φωτιζόταν από χιλιάδες χρυσαφένια αστέρια. Κάπου κάπου, ο Ρούλης έβλεπε μετεωρίτες να διαγράφουν μια τρελή πορεία, ζωγραφίζοντας με κόκκινο χρώμα το τοπίο γύρω του. Είδε τον ήλιο, αλλά ευτυχώς δεν πλησίασε πολύ γιατί η σαπουνόφουσκα στην οποία επέβαινε μπορεί να έσπαγε. Κι αφού πέρασε πολλούς περίεργους πλανήτες, η σαπουνόφουσκα έφτασε τελικά στον πλανήτη Σπαραγγάρη. Ο Ρούλης κοίταζε σαστισμένος τον καταπράσινο αυτόν τόπο, γεμάτο από δέντρα και πολύχρωμα λουλούδια. Πλησιάζοντας από ψηλά διαπίστωσε ότι έμοιαζε πολύ με τη Γη, αφού είχε και λίμνες και ποτάμια και θάλασσα και βουνά και κοιλάδες και κάμπους.



       Τελικά η φούσκα προσγειώθηκε σε μια χρυσή αμμουδιά και ο Ρούλης επιτέλους πάτησε το πόδι του στον πλανήτη Σπαραγγάρη. Πριν προλάβει όμως καλά καλά να κοιτάξει γύρω του, άκουσε από κάπου εκεί γύρω μια φωνή που έκλαιγε. Γύρισε και είδε ένα περίεργο πλάσμα να κλαίει δυνατά. Έμοιαζε με γυναίκα, μόνο που είχε πράσινα μακριά μαλλιά και μυτερά αυτιά γάτας, ενώ ήταν ντυμένη με ένα εκθαμβωτικό κόκκινο φόρεμα.
- «Γιατί κλαίς;», ρώτησε φιλικά ο Ρούλης.
- «Ποιος, τι είσαι εσύ; Πώς ήρθες εδώ;», είπε σαστισμένη η κοπέλα.
- «Είμαι ο Ρούλης ο μικρός νεραϊδούλης, κι έρχομαι από τη Γη. Πες μου, όμως γιατί κλαίς, ίσως μπορώ να σε βοηθήσω».
- «Δεν μπορεί κανείς να με βοηθήσει Ρούλη. Εμένα με λένε Βαλβιάνα και αγαπώ πολύ τον Ισκόρβιο. Θέλουμε να ζήσουμε μαζί και να κάνουμε οικογένεια, όμως οι γονείς μας έχουν αντίθετη άποψη. Όποτε βρίσκονται μαζί συνεχώς μαλώνουν και προσβάλλει ο ένας τον άλλο, με αποτέλεσμα να υπάρχουν συνεχώς φασαρίες και να είμαστε δυστυχισμένοι».
- «Χμμμ» είπε σκεπτικός ο Ρούλης. «Τελικά δεν διαφέρετε καθόλου από τους ανθρώπους. Όμως ξέρεις τι είναι αυτό που φέρνει πραγματικά κοντά τους ανθρώπους και τους κάνει να περνούν αρμονικά και ευτυχισμένα τον χρόνο τους;»
- «Τι;», ρώτησε με περιέργεια η Βαλβιάνα.
- «Ένα καλό φαγητό. Και πίστεψέ με, αν μου φέρεις μερικά από τα σπαράγγια που έχετε στον πλανήτη σας, θα σου ετοιμάσω το πιο νόστιμο γεύμα όλου του κόσμου».
- «Μα, εμείς  εδώ…δεν τρώμε. Παίρνουμε όλα τα απαραίτητα θρεπτικά στοιχεία, καταπίνοντας χάπια».
- «Ααααα, δεν ξέρεις τι χάνετε! Λοιπόν, κάλεσε τους γονείς σου και τους γονείς του αγαπημένου σου για φαγητό και πίστεψέ με, όλα θα πάνε καλά», είπε ο Ρούλης με αποφασιστικότητα.



        Πράγματι, η Βαλβιάνα, κάλεσε τους γονείς της και τους γονείς του Ισκόρβιου για φαγητό, κι έπειτα έδωσε στον Ρούλη τα σπαράγγια που της είχε ζητήσει. Και τότε ο Ρούλης, χρησιμοποιώντας το μαγικό του ραβδάκι και τα καταπράσινα αυτά σπαράγγια, έφτιαξε το καταπληκτικό εκείνο ριζότο που είχε δοκιμάσει στο σπίτι του αστροναύτη.
       Όταν έφτασαν οι καλεσμένοι, άρχισαν πάλι να είναι καχύποπτοι και να φωνάζουν. Ξεκίνησαν να προσβάλλουν ο ένας τον άλλον και μάλιστα δεν ήθελαν στην αρχή να δοκιμάσουν το φαγητό. Η Βαλβιάνα όμως τους έπεισε να καθίσουν γύρω από το τραπέζι και να μοιραστούν αυτό το γεύμα. Πράγματι, τους σέρβιρε το ριζότο και παρόλο που ήταν πάρα πολύ διστακτικοί στην αρχή, με το που το δοκίμασαν, άλλαξαν τελείως συμπεριφορά! Άρχισαν να συζητούν και να χαμογελούν, τραγουδούσαν και γλεντούσαν και ήταν πολύ ευγενικοί μεταξύ τους. Στο τέλος συμφώνησαν πως θα είναι όλοι πολύ ευτυχείς αν τα παιδιά τους ζούσαν μαζί και έκαναν οικογένεια, πράγμα βεβαίως που χαροποίησε ιδιαίτερα τη Βαλβιάνα και τον Ισκόρβιο.
- «Μα πώς κατάφερες να τους αλλάξεις γνώμη;», ρώτησε ο Ισκόρβιος τον Ρούλη.
- «Στη Γη τα μεγαλύτερα προβλήματα λύνονται όταν οι οικογένειες κάθονται γύρω από το τραπέζι, μοιράζονται ένα νόστιμο φαγητό και συζητούν μέχρι να βρεθεί μια λύση. Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ», απάντησε χαμογελώντας ο Ρούλης.
- «Και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς εδώ για να σου ανταποδώσουμε το καλό που μας έκανες;», ρώτησε η Βαλβιάνα.
- «Θέλω μόνο να μου δώσετε σπόρους από τα υπέροχα σπαράγγια σας για να τα καλλιεργήσουμε και στη Γη. Είμαι σίγουρος ότι θα αρέσουν πολύ στους ανθρώπους!»
       Έτσι κι έγινε, ο Ρούλης πήρε τους πολυπόθητους σπόρους των σπαραγγιών και επέστρεψε στη Γη με ένα διαστημόπλοιο των Σπαραγγαριανών αυτή τη φορά. Έσπειρε σε διάφορα σημεία της Γης τα σπαράγγια και σε λίγο καιρό οι άνθρωποι ενθουσιάστηκαν και με τη γεύση τους αλλά και με τη διατροφική τους αξία. Όταν μάλιστα η γυναίκα του αστροναύτη, είδε για πρώτη φορά σ’ ένα μανάβικο σπαράγγια, χαμογέλασε και είπε δυνατά «Μπράβο Ρούλη! Είσαι ο καλύτερος νεραϊδούλης του κόσμου!» Κανείς όμως δεν κατάλαβε ποτέ τα λόγια της!




Σημείωση 1: Το παραμυθάκι αυτό είναι εξαιρετικά αφιερωμένο σε μια αγαπημένη φίλη, που έχουμε μοιραστεί πολλά "οικογενειακά" τραπέζια μαζί, αφού στην ουσία είμαστε εδώ και πολλά χρόνια οικογένεια. Βέβαια αμφιβάλλω αν τρώει σπαράγγια...αλλά κάτι μου λέει ότι από τα χεράκια μου θα τα δοκιμάσει! Καλή ανάρρωση φιλενάδα μου, ο Ρούλης με το μαγικό του ραβδάκι είναι πάντα μαζί σου!!!

Σημείωση 2: Το κινούμενο σχεδιάκι έχει πάλι φτιάξει η εκνευριστικά ταλαντούχα φίλη μου Ιφιλένια και βέβαια την ευχαριστώ πολύ!!!

Δείτε και τη συνταγή: Ριζότο με σπαράγγια

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου